en hoe de vrouwelijk cyclus ons de weg kan tonen ....
De wereld vertoont op dit moment alle symptomen van een premenstrueel syndroom: angst, verwardheid, coördinatieproblemen, slapeloosheid, neerslachtigheid, prikkelbaarheid, woede-uitbarstingen, verergering van reeds bestaande klachten, problemen met het gezichtsvermogen, uitputting, hartkloppingen, burn-out, krampachtig controle proberen te houden om niet te moeten voelen en zien, ...
Wist je dat als we het cyclisch karakter van ons wezen niet volgen door te blijven hangen in de opgaande fase van onze cyclus, de fase waarin we heel productief zijn, steeds meer en beter willen en waarbij naar buiten gericht zijn, onze cyclus zich tegen ons keert?
Wist je dat als we weigeren naar binnen te gaan en ruimte te maken voor vertraging, inkeer, reflectie, 'zijn' in plaats van doen, voelen, intuïtie, creativiteit,... we te maken krijgen met fysieke en psychische klachten?
Wist je dat we zo het organisch ritme verstoren, in ontwikkeling stagneren en in een kunstmatige wereld belanden die ons heel ver van ons wezenlijke zelf brengt?
Dit is precies wat we al decennia lang aan het doen zijn in en met de wereld: we zijn eenzijdig gericht op groei en weigeren neergang en inkeer toe te laten. We moeten doen! We moeten productief zijn! Het moet altijd meer en beter zijn! Het mag niet gewoon zijn, want dan is het niet voldoende. Dus we gaan maar door. Steeds verder van onszelf, van onze natuur, van de natuur.
Wist je dat alles cyclisch is?
Alle (onze) natuurlijke bronnen raken uitgeput. We leven in een illusie, ver weg van wie we werkelijk zijn. Mogelijks hebben velen onder ons ook geen voeling meer met de eigen waarheid. We zijn slaaf geworden van een systeem dat gericht is op geld, prestatie, status en materie. Nog steeds weigeren velen te geloven dat groei eindig is. Nog steeds kiezen we niet voor ont-wikkeling door de fasen van expressie en actie af te wisselen met fases van inkeer en reflectie. Nog steeds proberen we alles te beheersen en controleren, ook het oncontroleerbare.
Het erkennen van onze 'zwakte' en het durven naar binnen gaan in onze duisternis gaat inderdaad (ook) gepaard met lijden. Maar het is enkel zo dat we bij wijsheid uit kunnen komen. Dat we nieuwe inspiratie zullen ontvangen.
Het is een proces dat vrouwen maandelijks doormaken. Vrouwen die voeling hebben met dit proces ont-wikkelen zich in plaats van een 'kunstmatige' groei in stand te houden. Door dit cyclus na cyclus te doen komen ze bij een wijsheid uit die ten dienste staat van het groter geheel. Acties krijgen meer fundering omdat er inkeer en reflectie aan voorafgaat, emoties werden doorleefd en gevoelens konden naar boven komen. En maand na maand komen de vrouwen die hier ingaan daar goed uit. Steviger. Zuiverder. Dichter bij onze waarheid.
Laat ons naar binnen gaan. Meegaan met de cyclus die zich wereldwijd laat voelen. Mondiaal in de moonlodge. Om te voelen, te verteren en herboren te worden. Met aandacht voor de zorg, die voor onszelf en die voor de zorgsector. Met aandacht voor de ouderen en de wijsheid in ons. Met aandacht voor het alleen zijn, all - één zijn. Met aandacht voor alle emoties: angst, kwaadheid, verdriet, .... om ze in ons te verteren en een andere vorm te geven.
Laat de nakende lockdown de sleutel zijn om diep in onszelf bij onze eigen waarheid uit te komen, onze kern.
Het is tijd om naar binnen te gaan. Met onze angst, niet uit angst.
Bezielde groet,
Liese